அறிவியல் பேழை

       அது ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு. "எதிர்காலத்தைப் பார்க்க" என்ற தலைப்பில் எனது தத்துவார்த்த ஆய்வுக் கட்டுரையை எழுதத் தொடங்கினேன். அந்தக் கடிதத்தை நான் சிறுகதை எழுதிக் கொண்டிருந்த புத்தகத்தில் (வேறொரு உலகில் வேற்றுகிரகவாசியாக மாறும் மனிதன்) வைத்திருந்தேன்.      எனது தத்துவார்த்த ஆய்வுக் கட்டுரையை முடிக்க விடுப்பு எடுத்தேன்.      இந்த வாரம் ஒவ்வொரு ஆராய்ச்சியாளருக்கும் மிகவும் சிறப்பான வாரம் என்பதால் விடுப்பு எடுப்பது கடினம். ஏனெனில், இந்த வாரம், நமது ஆய்வுப் பணிகளைச் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். 70 ஆய்வுக் கட்டுரைகளில் இருந்து முதல் 3 ஆய்வுக் கட்டுரைகளைத் தேர்ந்தெடுப்பார்கள். உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு ஆராய்ச்சி சமூகத்தின் தலைவர்களாலும் தேர்வு செய்யப்படுகிறது. தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அந்த ஆய்வுக் கட்டுரைகள் உலக ஆராய்ச்சி நிறுவனத்திடம் சமர்ப்பிக்கப்படுகின்றன.   முதல் 3 நபர்களுக்கு (ஒவ்வொரு துறையிலும்), அவர்களுக்கு "சிறந்த ஆராய்ச்சியாளர் விருது" வழங்கப்படும், மேலும் அவர்கள் மேலும் ஆராய்ச்சிக்கு சில நிதிகளை வழங்குவார்கள். இது 5 வருடங்களுக்கு ஒருமுறை நடக்க...

       ஆல்யா, "என்ன நடந்தது? இது வெறும் குவாண்டம் இயற்பியல் ஆய்வுக் கட்டுரை" என்று கேட்டாள். நான், "எனக்கு உங்கள் உதவி தேவை" என்று பதிலளித்தேன்.      நான் அவளை அழைத்துக்கொண்டு இருவரும் அவள் வீட்டிற்கு விரைந்தோம். எனக்கு என்ன ஆனது என்று தெரியாமல் கண் சிமிட்டிக்கொண்டிருந்தாள். நாங்கள் அவள் வீட்டிற்குள் நுழைந்தோம். அவளின் பெற்றோர்கள் என்னை மிகவும் புன்னகையுடன் வரவேற்றனர். நானும் சிரித்துக் கொண்டே பதில் சொன்னேன். நாங்கள் இருவரும் அவளது அறைக்கு விரைந்தோம்.      ஆல்யா மீண்டும் கேட்டாள், "உனக்கு என்ன ஆயிற்று? நலமா, லஷ்ஹூஊஊ?"      நான் பதிலளித்தேன், "இன்னும் இல்லை, இந்த கோட்பாடுகளைப் பற்றி எனக்கு கொஞ்சம் தெளிவுபடுத்த வேண்டும், தயவுசெய்து எனக்கு விளக்க முடியுமா?"      அவள் புன்னகையுடன், "ஆம், நிச்சயமாக" என்று பதிலளித்தாள். அவள் விளக்க ஆரம்பித்தாள்.      "ஆரம்பத்தில், இது முரண்பாட்டைப் பற்றியது, நீங்கள் இந்த தலைப்புகளில் நன்கு அறிந்தவர் என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் நான் உங்களை நினைவுபடுத்துகிறேன். தாத...

       நான் மாலை 4.20 மணிக்கு சிறிய மலையை அடைந்தேன், அது ஒரு இனிமையான மாலை. மழைக்கான அறிகுறி இல்லை. பூங்காவில் ஒரு சில குழுக்கள் மற்றும் ஒரு சில ஜோடிகள் உள்ளன. என் கனவு இங்கே உடைந்து போக ஆரம்பித்தது. என் நம்பிக்கையின் அளவு குறைகிறது. கடிதத்தை உணர நான் என் பாக்கெட்டைத் தொட்டேன். புதிய சூழ்நிலையை எதிர்கொள்ள எனது நம்பிக்கையை உயர்த்தினேன்.      மாலை 4.30 மணிக்கு, ஆல்யா பேருந்தில் அங்கு வந்தார். நான் அவளை சிறிது தூரத்தில் பார்த்தேன். அவள் என்னை நோக்கி கையை அசைத்தாள். நானும் கையை அசைத்து பதில் சொன்னேன். அவள் என்னை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள்.      அவள் நிழல் நீல ஜீன்ஸ் மற்றும் மிதமான இளஞ்சிவப்பு முழுக்கால் சட்டை லைட் இளஞ்சிவப்பு ஸ்னீக்கர்களுடன் அணிந்திருக்கிறாள். அவளுடன் ஒரு சிறிய இளஞ்சிவப்பு கைப்பை இருந்தது. அவள் மிகவும் அழகாக இருக்கிறாள், சூரிய ஒளி அவளது தோலின் நிறத்தை ஒளிரச் செய்கிறது, இது அவளை பளபளப்பாக்குகிறது. சூழல் அவளுக்கு மேலும் அழகு சேர்க்கிறது.      எங்களுக்கு இடையேயான தூரம் குறைந்து என் இதயத்துடிப்பு அதிகரித்தது. ஆனால்...

  கதவு திறந்தது ......       திடீரென்று, நான் வியர்வையுடனும் பயத்துடனும் எழுந்தேன். என் பார்வை மங்கலான படத்திலிருந்து தெளிவுக்கு திரும்பியது. நான் எனது கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன், அது காலை 8:40 (டிக் டிக் டிக் ....) மற்றும் அது ஞாயிற்றுக்கிழமை. என் இதயம் மிக வேகமாக துடிக்கிறது. நான் முன்பு சொன்னது போலவே நடந்தது. என் அம்மா சமைத்துக் கொண்டிருந்தார், என் அப்பா என்னிடம் அதே கேள்வியைக் கேட்டார். நான் ஒரு நேரச் சுழலில் சிக்கிக்கொண்டேன் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.      கடிகாரத்தின் அருகில் கடிதத்தைப் பார்த்தேன். நான் கடிதத்தை எடுத்து திறந்தேன். பிறகு, நேற்று இரவு நான் இந்த கடிதத்தை ஆல்யாவுக்காக எழுதினேன் என்பதை உணர்ந்தேன். அட்லாஸ்ட், எனக்கு அது கிடைத்தது, அது ஒரு கனவு.      அன்புள்ள வாசகர்களே, உங்கள் உள் உணர்வுகளை என்னால் உணர முடிகிறது. நீங்கள் அனைவரும் வருத்தப்பட்டீர்கள், இல்லையா? எனக்கு தெரியும், ஏனென்றால் நானும் வருத்தப்பட்டேன். இப்போது, ​​நான் ஒரு நேர வளையத்தில் இல்லை என்பதை உணர்ந்தேன், மாறாக நான் ஒரு கனவில் இருந்தேன். உண்மையில், தகவல்கள்...

     ஆர்வத்துடன் கடிதத்தைத் திறந்து படித்தேன். படித்து முடித்த பிறகு, நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். என் கேள்விகள் மறைந்துவிட்டன. என்னிடம் சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை. அவள் முழு அமைதியுடன் தலையை கீழே வைத்தாள். கடிதத்தை மடித்து என் வலது பாக்கெட்டில் வைத்தேன். எங்களைத் தவிர யாரும் இல்லை. நான் அந்த அமைதியை உடைத்தேன்.      நான் சொன்னேன், "நான் உன்னை வீட்டில் விட்டுவிடுவேன்" வெறுமனே, அவள் பார்வையும் வார்த்தையும் இல்லாமல் தலையை ஆட்டினாள். நான் அவளை என் மோட்டார் சைக்கிளில் ஏற்றினேன். நாங்கள் அமைதியாக பயணம் செய்தோம். சில நிமிடங்களில், நாங்கள் அவளுடைய வீட்டை அடைந்தோம். அவள் வீட்டின் கேட் உள்ளே சென்று என்னை நோக்கி திரும்பினாள். அப்போதும் அவள் தலை படுத்திருக்கிறது.      நான் எதுவும் சொல்லாமல், அவள் வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன். போகும் போது, ​​நான் என் கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன், அது 5.15 பி.எம். ஆனால் சாலையில் யாரையும் பார்ப்பது அசாதாரணமானது, அது 12 பி.எம்.      நான் என் வீட்டை அடைந்தேன். வானம் மின்னலுடன் கர்ஜிக்கத் தொடங்குகிறது. லேசான மழை தொடங்குகிறது....

  திடீரென்று, நான் வியர்வையுடனும் பயத்துடனும் எழுந்தேன். என் பார்வை மங்கலான படத்திலிருந்து தெளிவுக்கு மாறியது. நான் எனது கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன், அது காலை 8:40 (டிக் டிக் டிக் ....) மற்றும் அது ஞாயிற்றுக்கிழமை. என் இதயம் மிக வேகமாக துடிக்கிறது. இது ஒரு கெட்ட கனவு என்பதை நான் அமைதியாகவும் தெளிவாகவும் சொன்னேன். நேற்றிரவு கடுமையான வேலை காரணமாக இன்று தாமதமாக எழுந்தேன்.     நான் லஷ்வின், நான் TIME (குறிப்பாக TIME MACHINE) என்ற தலைப்பை ஆராய்ச்சி செய்கிறேன். நான் அறிவியல் ஆராய்ச்சி சமூகத்தின் (SRC) உறுப்பினர்களில் ஒருவன். சமூகத்தில் நான் உட்பட 70 ஆராய்ச்சியாளர்கள் உள்ளனர். ]      எனது காலை உணவிற்கு அம்மா ஏதாவது தயார் செய்வதைப் பார்த்தேன். என் தந்தை என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தார், நானும் என் கண் சிமிட்டல் மற்றும் தூக்கப் புன்னகையுடன் பதிலளித்தேன். "அவர் என்னிடம் ஆர்வத்துடன் கேட்டார், உங்கள் ஹீரோவுக்கு என்ன நேர்ந்தது ?, அவர் அந்த கிரகத்திலிருந்து தப்பித்தாரா?"      நான் தூக்கக் குரலில் பதிலளித்தேன், "இன்னும் இல்லை அப்பா, இன்னும் அவர் கஷ்டப்படுகிறார்"....